Η ιδέα που γέννησε το Talking Table είναι απλή: άνθρωποι που λατρεύουν τις εμπνευσμένες συζητήσεις, συγκεντρώνονται γύρω από ένα τραπέζι για να απολαύσουν, μαζί, ένα υπέροχο γεύμα και μια υψηλή συζήτηση.

Οι Douw Steyn και Frederik de Jager, αμφότεροι από τη Ν. Αφρική, με εργασιακό υπόβαθρο τον χώρο των εταιρικών μέσων ενημέρωσης και των εκδόσεων, λατρεύουν τη μαγειρική και τη φιλοξενία. Εγκαταλείποντας τις καριέρες τους, εγκαταστάθηκαν μόνιμα στη Λέσβο πριν από δύο χρόνια για να δρομολογήσουν το συγκεκριμένο εγχείρημα. «Τα τελευταία 20 χρόνια ερχόμασταν στο νησί σαν τουρίστες. Μας άρεσε πολύ, κάναμε φίλους και αποφασίσαμε να μετακομίσουμε εδώ», αναφέρουν. «Εργαζόμουν ως διοικητικό στέλεχος. Ενδιαφέρον αντικείμενο, όμως δεν είχα “ζωή”», θυμάται ο Douw. «Όλα ήταν αποκλειστικά γύρω από τις επιχειρήσεις, δεν υπήρχε τίποτε που να με γεμίζει πραγματικά», προσθέτει ο Frederik. «Ερχόμενοι στον Μόλυβο, συναντούσαμε πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο. Υπέροχες συζητήσεις στο τραπέζι. Διεθνής πολιτική, σχέσεις κρατών, οικονομία αλλά και φιλοσοφία, τέχνες, συγγραφή. “Γιατί να μην αρχίσουμε να βιοποριζόμαστε με αυτό τον τρόπο;” σκεφτήκαμε».

Πλέον, «κάθε φορά για μία εβδομάδα, φιλοξενούμε έως 12 άτομα απ’ όλο τον κόσμο – συγγραφείς, καλλιτέχνες και όχι μόνο. Μένουμε όλοι μαζί σε ένα ιστορικό σπίτι στην πλατεία του Μολύβου. Τρώμε σπιτικό φαγητό και κουβεντιάζουμε πάντα γύρω από ένα τραπέζι – σε μία ταβέρνα, σε ένα σπίτι, στην παραλία. Χωρίς ατζέντα ή κανόνες. Ακόμη κι αν προκύψουν διαφωνίες, δεν θυμάμαι κάποιον να φωνάζει, ούτε να βγαίνει από το δωμάτιο. Εξασφαλίζουμε ένα ασφαλές περιβάλλον για “επικίνδυνες” ιδέες, όπως λέει μία φίλη. Η πιθανή ένταση παραπέμπει στην αίσθηση ότι βρίσκεσαι στα σύνορα –η Τουρκία, απέναντι– και η ενέργεια αυτή πυροδοτεί τις συζητήσεις», θα πει ο Frederik.

Απευθύνονται «σε ανθρώπους που αγαπούν το φαγητό, όχι ως “καύσιμο” αλλά ως μέσο να συντηρήσεις το σώμα και το πνεύμα σου. Σε όσους επιδιώκουν την καλή παρέα, επειδή μέσω των άλλων γινόμαστε πιο ανθρώπινοι. Σ’ εκείνους που πιστεύουν ότι η συζήτηση είναι ένα κουκούλι, που επιτρέπει στις ιδέες και τη φαντασία να ανθήσουν. Σ’ αυτούς που είναι ανοιχτοί όχι μόνο στους οικείους τους αλλά και στους ανθρώπους που έρχονται από μακριά και ίσως φαίνονται παράξενοι. Επιδίωξή μας, όσοι συμμετέχουν να επιστρέφουν με ένα χαμόγελο». Οι Douw και Frederik δεν εφησυχάζουν. Σκοπεύουν να εμπλουτίσουν άμεσα τα Talking Tables με εργαστήρια. «Εικονογράφηση παιδικού βιβλίου, συγγραφή, τέχνη, κ.ά.». Συμβαδίζει η νοοτροπία των ντόπιων με την ευρύτητα πνεύματος, που διακρίνει τους εμπνευστές του εγχειρήματος; Σύμφωνα με τους ίδιους, «το χειρότερο που μπορεί να συμβεί, είναι να θεωρήσουν τους καλεσμένους μας ως τουρίστες. Εμείς, υποστηρίζουμε την τοπική οικονομία: αγοράζουμε τα απαραίτητα για τα τραπέζια μας από το χωριό, πηγαίνουμε τα γκρουπ μας σε ταβέρνες. Αρκετοί μάλιστα –ευκατάστατοι συνταξιούχοι οι περισσότεροι– θα ξανάρθουν στο νησί για διακοπές, καθώς ενδιαφέρονται για την κουλτούρα του τόπου».

Πώς συνοψίζουν τη φιλοσοφία που διαπνέει το Talking Table; «Οταν η καλή παρέα και το καλό φαγητό συνδυάζονται, τροφοδοτείται ολόκληρο το είναι – σώμα και ψυχή. Συμμετέχοντας ενεργά στη συζήτηση, οι σκέψεις και τα λόγια μπορούν να ταξιδέψουν σε όλη την υφήλιο αναζητώντας τη γνώση, την ενδοσκόπηση και τη σοφία. Ο καθένας φέρνει στο τραπέζι όλα όσα έχει συγκεντρώσει στη ζωή του και τα συνδέει με όσα κάποιος άλλος έχει επίσης συγκεντρώσει στη δική του ζωή. Το αποτέλεσμα είναι, είτε να μεγιστοποιεί τις δικές του εμπειρίες και ιδέες αθροίζοντας τις νέες, είτε –μέσω της αντιπαράθεσης– να έρθει σε μία θέση όπου δεν είχε βρεθεί πριν, κάνοντας εντελώς καινούργιες σκέψεις», επισημαίνουν οι δύο Νοτιοαφρικανοί.

Εργαλείο ειρήνης

«Όταν βρισκόμαστε γύρω από ένα τραπέζι και συζητάμε πραγματικά, λέμε αλήθειες για τους εαυτούς μας, στην ουσία μιλάμε για τον κόσμο και όλα όσα αυτός περιέχει. Και τελικά, το απλό ξύλινο τραπέζι, κατάθεση της υπομονής και της περηφάνιας ενός ανώνυμου τεχνίτη, μετατρέπεται σε ένα “εργαλείο” ειρήνης. Μία πλατφόρμα χαράς. Μία θεατρική σκηνή όπου το πνεύμα του καθενός θα συναντηθεί μ’ εκείνο του άλλου. Μία σανίδα με τον δικό της ήχο – ένα ομιλούν τραπέζι».

Απο Καθημερινή